پاییز که می شود ناخودآگاه دلگیر می شوم. بغضی غریب گلویم را می فشارد. خودم را جمع و جور می کنم. در پاییز آفتاب طلایی رنگ می شود و ضرورت حضورش بیشتر احساس می شود؛ مثل آخرین برگ درخت بادام. در کتاب فارسی دوم ابتدایی آمده بود: مهر، آبان و آذر ماه های فصل پاییز است.پاییز آغاز فصل مدرسه هاست شاید، به همین خاطر در خاطره هاست. حضورش بهانه ای است برای ورود به عمق رویاها، تداعی گر خاطرات تلخ و شیرین گذشته. پاییز رویایی است؛ فصلی مورد علاقه و دوست داشتنی و به تعبیری زیباترین فصل سال فرا رسیده است.
از گوشه پنجره چوبی اتاق از زیر ابروی پرده رودوزی شده به حیاط می نگرم. هوا ابری است و نم نم باران چشمان پنجره را خیس کرده، زردی برگ های خزان زده درخت انار پخش شیشه می شود. یاد شعر "برگ خزان" بیژن مترقی میافتم، ای برگ ستمدیدۀ پاییزی، آخِر تو ز گلشن ز چه بگریزی...
سرخی آخرین انار مثل زخمی کهنه بر دل، روی چشم پنجره می نشیند و باد، با بی رحمی هر چه تمام آن را بر صورتش می کشاند. شاید روزهای آخرش را نوید می دهد.
در کنار کرسی سرد و خاموش اتاق می نشینم، هوا ابری و رنگ پریده است، کمی هم سرد. اما به سرخی سیب و خرمالوی سبد روی کرسی که نگاه می کنم جبران مافات می کند. فنجان چای را در دست می فشارم و همین اندک گرمایش را غنیمت می شمرم و همچنان به پنجره خیره می مانم.
پس از باران، بوی خاک از چوب بلوط پنجره، فضای اتاق را پر می کند. با خودم می گویم اگرچه پاییز آمده اما هنوز شمعدانی های پشت پنجره سرسبزند و گل های سفید و قرمز آن شادمانه می درخشند. امید در دل می ماند، مثل روزهای اول مدرسه آن موقع که از رفتن به مدرسه جا ماندم و لبخند مهربان مادر که می گفت امروز جمعه است! ای کاش آن روزها بر می گشت و یک بار دیگر پاییز دهۀ شصت را لمس می کردم آن روزها که این همه دل مشغولی نبود؛ آن روزها که فیس بوک نبود، اینستاگرام نبود. دل مشغولی های سخت سخت نبود، ای کاش هنوز هم می شد کودکانه عاشق بود، مثل درختان جنگل ابر، مثل بیدهای خزان زده روستای نگارمن شـاهرود...
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
نویسنده : طاهره اسماعيلي
تاریخ : شنبه 6 دی 1393
